De mannen tegen de jongens.

Uit bij Kolping was het uiteindelijk de fysieke ongelijkheid die de wedstrijd deed kantelen.
Goed voetbal was op de knollentuin in Nijmegen onmogelijk en dus ontspon zich een wedstrijd die het aanzien niet waard was. Elistha kreeg maar geen grip op de bal en kwam niet aan voetballen toe. De tegenstander, die ook in Elst het fysieke voordeel had uitgebuit, bleef maar ballen naar voren pompen en met hun fysieke kracht en de toestand van het ronduit gevaarlijke veld, was dat ook verstandig te noemen.
Zo kwam het enige gevaar in de wedstrijd via corners en vrije trappen, en daarvan kreeg de tegenstander er met name in de eerste helft erg veel. Ondanks het fysieke verschil, de meeste spelers van Kolping zijn rond de 1 meter 90, bleven we op de been. Aanvallend konden we geen potten breken, daarvoor was het spel te slordig en te gehaast.
Lange tijd leek het erop dat we met windje tegen toch de rust zonder kleerscheuren zouden gaan halen. Totdat in minuut 36 de bal bleef hangen in onze 16 meter, een handige actie en een schot later stond er 1-0 op de borden.
Na rust al snel een onnodige vrije trap op de rand 16, die werd over de muur achter Ayte geschoten en dan is het wel gedaan met de wedstrijd. Het spel werd almaar slechter en slechter, dat heeft natuurlijk met vertrouwen te maken. En als dan na 13 minuten weer een corner wordt binnen gekopt, dan hoop je dat het laatste fluitsignaal snel komt. Op het half uur, inmiddels bij een 4-0 achterstand, scoorde Angelo de "eretreffer". Een prachtig schot in de kruising.